نینا والتووا

اسطوره ها و افسانه ها در مورد هنرمندان تجسمی و هنر از زمان های قدیم وجود داشته است. برای یک بیگانه، هنر همیشه در هاله ای از رمز و راز احاطه شده بود. فقط به افسانه مربوط به نقاشان یونان باستان Parrhasius و Zeuxis فکر کنید:

یک بار، زئوکسیس در مسابقه ای با پارهاسیوس در رئالیسم، تعدادی انگور را چنان باورپذیر نقاشی کرد که دسته های پرندگان برای خوردن آنها به پایین پرواز کردند. از سوی دیگر، پارهاسیوس پرده‌ای کشید که به نظر می‌رسید نقاشی او را می‌پوشاند و زئوکسیس را گمراه کرد که سعی کرد آن را کنار بزند. طبق افسانه، زئوکسیس گفت: "من پرندگان را گمراه کردم، اما پارهاسیوس زئوکسیس را گمراه کرد."

با این وجود، تا قرن نوزدهم، نقش یک هنرمند محدود به تولید آثار هنری سفارشی بود. دستورات توسط سازمان های مذهبی و دولتی، پادشاهان، ثروتمندان و دیگران صادر می شد.

مفهوم هنرهای زیبا در قرن نوزدهم آغاز شد، زمانی که هنرمندان شروع به درک خود به عنوان افراد خلاق مستقلی کردند که با بیان ایده ها و احساسات خود آثار هنری خلق کردند. هنرمندان دیدگاه های خود از هنر و خود جهان را که اغلب با دیدگاه های مرسوم ناسازگار بود، به جهانیان ارائه کردند. یکی از نمونه ها امپرسیونیست ها هستند که توسط تماشاگران به دلیل ایجاد نقاشی هایی که سنت های هنری آن زمان را نقض می کرد سنگسار شدند. هنرمندان خودشان رفتند و اغلب هیچ حمایت یا حمایتی نداشتند. بسیاری از آنها واقعاً برای زنده ماندن تلاش کردند. روند خلق نقاشی اغلب مستلزم محرومیت، عدم درک است و برخی از نقاشان به پایان غم انگیز زندگی خود تسلیم شدند. همه ما از سرنوشت ون گوگ می دانیم که در تمام عمرش نقاشی نفروخت و فقط به خاطر حمایت برادرش توانست نقاشی کند. با شروع در این دوره، اسطوره ها و افسانه ها در مورد هنر و هنرمندان در تعداد زیادی شروع به ظهور کردند و در قرن بیستم به طور تصاعدی رشد کردند.

فهرست کردن تمام افسانه‌هایی که در بین کسانی که زندگی هنرمندان را از دور مشاهده می‌کنند، سخت است. اینجا تنها تعداد کمی از آنها هستند:

1) اسطوره هنرمند فقیر.

در واقع، بسیاری از نقاشان دوره رنسانس برای سفارشات خود غرامت های مالی زیادی از پادشاهان و کلیساها دریافت کردند. در قرن بیستم، پیکاسو و سالوادور دالی نیز گرسنگی نکشیدند. سرنوشت هنرمندان متفاوت بود و تا حد زیادی به محیط و هر موقعیت خاص بستگی داشت. محققان معاصر محاسبه کرده اند که ون گوگ چقدر از برادرش دریافت کرده است و به این نتیجه رسیده اند که بر اساس درآمدش، ون گوف از طبقه متوسط بوده است، اگرچه کتاب ایروینگ استون در مورد ون گوگ تصور محرومیت و فقر این هنرمند را ایجاد می کند.

2) برای خلق هنر خوب، هنرمند باید رنج بکشد.

رنج، ضامن خلق شاهکارها نیست. رنج مانعی برای هنرمند است که او را از مفاهیم و ایده ها منحرف می کند. رنج به جای تسهیل کننده تمرکز هنرمند بر کارش، مانعی است.

3) بسیاری از هنرمندان الکلی، معتاد به مواد مخدر و افراد بیهوده هستند که ارزش های سنتی خانوادگی ندارند.

اگر به مودیلیانی فکر کنیم، یک الکلی و یک تنهای بدبخت، این درست است. اما به این معنا نیست که همه هنرمندان این گونه بوده و هستند. انسان ها فقط برای یادآوری وقایع و حقایق غیرعادی طراحی شده اند.

4) بیشتر هنرمندان، به ویژه نابغه ها، از بیماری روانی رنج می برند.

به راحتی می توان فهمید که چه کسی اولین بار این آهنگ را اجرا کرد: به لطف تئوری سزار لومبروزو، این ایده در جامعه ما به خوبی تثبیت شد.

5) هرکسی می تواند هنرمند باشد و مانند برخی از نقاشان نقاشی کند. تکان دادن برس ها در اطراف آسان است.

هوم... چیز زیادی برای گفتن نیست. یک برس بردارید و آن را تا آنجا که می خواهید به اطراف تکان دهید. هنرمندان و کارشناسان خواهند دید که شما به چه چیزی رسیده اید.

6) یک هنرمند تنها پس از مرگش شناخته می شود. تابلوها نیز فقط پس از مرگ فروخته می شوند و قیمت بالایی دارند. بنابراین، در این میان، شما - هنرمند، باید رنج بکشید و صلیب سنگینی را که تصمیم گرفتید تحمل کنید، حمل کنید.

7) هنرمندان تنبل هستند. رنگ آمیزی آسان است، اما برای آن پول خوبی می خواهند... خب، ببخشید...

8) هنر سنتی در حال نابودی است زیرا فناوری های جدید در حال ظهور هستند.

فناوری‌های جدیدی که ما را قادر می‌سازد هنرهای غیرسنتی خلق کنیم، فقط یک ابزار هستند. ماهیت هنر با ایده ها و اهدافش سنتی باقی می ماند. هنوز خیلی ها هستند که با قلم مو و نقاشی می کشند، درست مانند هنرمندانی که قرن ها پیش انجام می دادند. آیا خلق چیزی با دستان خود کار جذابی نیست؟

اینها تنها تعدادی از افسانه هایی است که من شخصاً تأثیر آنها را تجربه کرده ام. چند سال پیش، یکی به من گفت که اگر می‌خواهم یک هنرمند واقعی شوم، باید معتاد، الکل، فاحشه، بی خانمان شوم. اوه...